Miesiąc: czerwiec 2011

  

   Na początku mojej drogi w świecie BDSM wyłuszczono mi pewny podstawowy podział „motywacji” jakimi mogą się kierować kobiety wchodząc w świat uległości. Na bazie własnych doświadczeń, oraz obserwacji i rozmów, pokusiłem się też o taki „podręczny” podział typów osobowości z jakimi można się spotkać wśród uległych kobiet. Jak w sam raz będzie aby rozwinąć myśl „Ja” z jego komentarza pod ostatnim postem, z tymże jednak zastrzeżeniem, że są to tylko rozważania na bazie rozmów z zaprzyjaźnionymi ludźmi, którzy świat BDSM znają od podszewki a nie jakieś tam naukowe opracowania… choć może to i lepiej bo sami wiecie jak to z tymi naukowcami bywa :)))

   Nie należy tego więc traktować jako jakiejś tam wyroczni ani tym bardziej instrukcji gdzie szukać Uległej. Tym bardziej też same Uległe nie powinny tego brać za bardzo do siebie. Jak każde uogólnienie może być mylące a i dotyczy tylko możliwych typów kobiet mogących się odnaleźć w uległości bez wartościowania, które to z nich są bardziej do bycia uległymi „przystosowane”. Jeśli w żadnej z poniższych grup się nie znajdziecie to zapewne głównie dlatego, że do kilku możecie się podciągać…  lub, co równie prawdopodobne, coś spieprzyłem i jakąś ważną motywacje przeoczyłem? :)))

   Z przekory poniekąd listę moją otwieram KOBIETAMI „SILNYMI”, bo wielu w głowie nadal się nie będzie mieścić, że takie kobiety w ogóle zdolne są ulegać . Bo niby jak pani prezes, ostra prawniczka, szefowa jakieś firmy czy inna kobieta w życiu codziennym będąca „przebojową babką”, pewną siebie kobietą albo i nawet idącą niekiedy po trupach „karierowiczką”, ustawiającą po kątach facetów, mogłaby przed kimkolwiek „zgiąć kark” nie mówiąc już o błaganiu o cokolwiek faceta i to na kolanach przed nim? A jednak. I bynajmniej nie jest to wcale takie rzadkie zjawisko. Do tej grupy zaliczyłbym zresztą nie tylko kobiety szeroko pojętego sukcesu zajmujące jakieś eksponowane stanowiska ale również i kobiety „życiowo niezależne” czyli pewne siebie, twarde nawet i co najważniejsze takie, po których mało kto spodziewałby się pokładów uległości i oddania wobec faceta. Głównie one same się tego po sobie najczęściej nie spodziewają?  :D

KOBIETY WRAŻLIWE: wrażliwa natura, często uzdolnione poetycko, plastycznie czy też jeszcze inny talent posiadające. Wrażliwe również emocjonalnie więc siłą rzeczy łatwo je skrzywdzić. Czasami chwiejne i niepewne własnej wartości i potrzebujące oparcia w silnym mężczyźnie. Wymagające i oczekujące wspierania i niekiedy również wytyczania drogi. Potrzebują kogoś kto będzie dla nich nie tylko Panem i kochankiem ale również i przyjacielem a PO pragnące najczęściej przytulenia i innych przejawów czułości i szacunku. O czym zresztą nie powinno się zapominać w każdym przypadku ale wobec takich kobiet szczególnie. Bardzo często bowiem z tą ich emocjonalną wrażliwością idzie w parze zakompleksienie…

KOBIETY SKRZYWDZONE: nie koniecznie musi to być jakieś traumatyczne przeżycie z przeszłości po którym to kobieta taka nie potrafi nawiązać innych relacji z mężczyzną lub podświadomie pragnie lub potrzebuje powielania tego traumatycznego przeżycia w ramach swoiście pojmowanego oczyszczenia. Najczęściej będą to kobiety, którym po prostu wmówiono, że na nic innego nie zasługują jak tylko na ślepe podporządkowanie się facetowi i spełnianie wszystkich jego zachcianek. Głównie seksualnych właśnie. No bo kto by się w ogóle taką „dziwką” na innej płaszczyźnie zainteresował? Wpędzane w kompleksy od dziecka i to najczęściej przez osoby najbliższe, zaczynają w to w końcu wierzyć i chociaż w sumie bardziej zasługują na miano ofiar niż uległych to jednak w większości przypadków uległość leży w ich naturze a tylko powód ulegania jest porąbany a nie one same…

    Do tej grupy zaliczyć się też powinno te wszystkie kobiety, które cierpią na syndrom „utraconego ojca” i poszukują go w swoim Panu. Postrzegając go nie tylko jako władcę i kochanka ale również i opiekuna, który wskaże im drogę lub wprost będzie za nie decydować a do tego i ukarać za błędy nie omieszka. Wbrew pozorom motyw ten nie dotyczy tylko młodych dziewcząt ale może po wielu latach się dopiero odezwać…

KOBIETY OTWARTE: to w największym uproszczeniu osóbki czujące, że tradycyjne współżycie z całymi tymi zakazami i konwenansami są obłudą a one potrzebują czegoś więcej. Więcej wrażeń, więcej adrenaliny… więcej orgazmów? Takie „niegrzeczne dziewczynki” dla których uległość będzie bardziej przygodą i to często tylko chwilową a przynajmniej tak właśnie do tego podchodzić będą. Jak do niezobowiązującej ale za to ekscytującej i podniecającej zabawy. A, że często wpadną jak śliwka w kompot i po poznaniu prawdziwego smaku uległości nie będą już chciały wracać do „normalności” to już całkiem inna inszość :)))

Cholera…. miało być kilka zdań a znowu mi cały elaborat wyszedł :)))

 

  

   Ponadprzeciętnie rozbudzone…  bardziej świadome swojej cielesności, swojego erotyzmu i swojej seksualności. Nie zawsze potrafiące to w słowa ubrać i niekiedy nawet nie do końca potrafiące to zrozumieć, pragną od życia w każdym bądź razie czegoś więcej niż tylko bycia „służącą na bankiecie życia mężczyzny”. Co raz wcześniej i co raz odważniej ruszające na poszukiwania samych siebie i swojego miejsca w życiu. Swojego miejsca w świecie gdzie nadal, pomimo nieuchronnie postępującej liberalizacji życia, nadal najszybciej zasłużyć sobie mogą na miano dziwek a przecież nie tyle samego seksu i zaspokojenia szukają co czują potrzebę odnalezienia innego wymiaru seksu i spełnienia, na którym mogłyby zbudować relacje w których to i intymność była by doceniana… czułyby szczere zainteresowanie sobą jako kobietami a i ich potrzeby w tym i erotyczne były by szanowane i doceniane. Zmuszone więc do lawirowania pomiędzy ludzkim niezrozumieniem i niewiedzą, pruderią i ciemnogrodem, bardzo często odnajdują tą swoją wolność i spełnienie w najmniej oczekiwanym dla wielu a tym bardziej dla nich samych miejscu. Na półprawdach, mitach i niedomówieniach zbyt często niestety bazując, prawdziwe szczęście i wolność utożsamiać zaczynają z paskiem skóry lub zimnym metalem na swojej szyi…

   Nie każda się na ten krok odważy… nie od razu w każdym bądź razie ale najczęściej już nic nigdy nie będzie dla nich takie samo. Nawet dla tych, które ulec zechcą tylko dla chwilowego kaprysu czy wręcz z ciekawości. Ciekawości tak nowych doznań jak i życia samego w sobie, której to przecież młodości odmówić nie można. Ciekawości i chęci eksperymentowania, pragnienia nowych doznań czyniącymi je bardziej otwartymi na nowości… bardziej skłonnymi do przekraczania kolejnych granic i to już i teraz… bardziej bezpruderyjnymi i gotowymi dać z siebie co raz więcej i więcej. Dla samej rozkoszy dawania siebie i naturalnej w tym wieku potrzeby poznawania, odczuwania i dla świadomości uczestniczenia w czymś wyjątkowym co nie każdej przecież jest dane przeżyć.

   I dla tej wyjątkowości właśnie sporo z młodych dziewcząt zdobędzie się na odwagę wykonania pierwszego kroku w świat uległości. Znajdując w nim zrozumienie swojej „inności” a także znajdując tu „ideał mężczyzny”, który nie tylko potrafi zrozumieć… zadbać o nie i ich potrzeby ale także zdjąć z nich obowiązek kreowania siebie, bo przecież to Pan kreuje swoją Uległą, to on nią kieruje i to on za nią decyduje. To on mówi jaka ma być. On za nią decyduje a że decydowania o sobie często nikt ich wcześniej nie nauczył więc z radością oddają ten nie do końca miły obowiązek komuś silnemu i „godnemu zaufania”. Oddają prawo decydowania o sobie i swoim ciele komuś silnemu, komu zaufały, o kim są przeświadczone, że wie lepiej co dla nich jest lepsze… i dla kogoś takiego, w zaślepieniu nawet gotowe są zrobić wszystko, bo przecież ON wie najlepiej i przecież tak a nie inaczej właśnie powinna dla swego Pana sunia postępować… Pełne zaufania i wiary pójść za nim gdzie tylko on zechce…

   Czy to dobrze czy źle to już temat na zgoła inną dyskusje i choć rzeczywiście wielu facetom powinno się wprost zabronić zbliżania do takich młodych dziewcząt to jednak nie zmieni to faktu, że będą one chciały i potrzebowały w swojej właśnie odkrywanej uległości się odnajdywać a, że ulegają zgoła inaczej, to i dominowanie nad nimi zdecydowanie inaczej powinno przebiegać o czym każdy z „chętnych” powinien tym bardziej pamiętać. I tym większą ostrożnością się wykazywać aby te ich chęci z natury młodości i niedoświadczenia płynące nie brać aż tak dosłownie za przyzwolenie na „wszystko”. Bycie ich Panem to przecież nie tylko przywilej rozkoszowania się młodym i chętnym ciałkiem. Posiadanie Uległej bez względu na jej wiek to wielka odpowiedzialność… w przypadku zaś tak młodej kobiety odpowiedzialność tym większa… to już nie tylko „tresura niewolnicy”. Tu raczej bardziej wymagane i wskazane było by bycie dla niej opiekunem czy wręcz wychowawcą. I budowanie w niej nie tylko uległości ale przede wszystkim może właśnie wychowywanie i budowanie w niej kobiety? Niekiedy wręcz wskazane byłoby nawet zamkniecie jej w klatce i opiekowanie się nią przynajmniej do czasu aż uczynimy z niej kobietę świadomą i pewną siebie?

   No ale do kogo ta mowa… apelowanie do facetów? Marnowanie czasu… nie pozostaje więc nic innego jak marudzenie takim „młódkom” aby nie brały wszystkiego tak dosłownie jak się to o uległości pisze. Nie wszystko złoto co się świeci… zwłaszcza w świecie „polskiego BDSM”…

 

   Każdy wiek ma swoje prawa jak powszechnie wiadomo. Młodość zaś to czas szukania, popełniania błędów, nie słuchania (zazwyczaj) dobrych rad i spora niechęć do bycia ocenianym. Zwłaszcza przez starych pryków (jak to będzie w odniesieniu do kobiety?:D ), co to za grosz zrozumienia dla ich młodości nie mając nie dość, że zapomnieli jak to oni sami byli młodzi i hormonami targani, to do tego są całkowicie wyalienowani z tej rzeczywistości w jakiej przyszło dorastać obecnej młodzieży. Rzeczywistości, którą w ten czy inny sposób sami im przecież zgotowaliśmy. I w której to rzeczywistości jakże rzadko staramy się pomóc im odnaleźć lub jeśli nawet próbujemy, to czynimy to zazwyczaj z wdziękiem słonia w składzie porcelany.

 

  

   Czy tego chcemy, czy nie „dzisiejsza młodzież” dorasta nam szybciej niż sporo z nas by tego chciało a przede wszystkim, coraz wcześniej przeżywa inicjacje seksualną. Coraz wcześniej pojawia się zainteresowanie seksem samym w sobie, co nie jest bynajmniej wymysłem naszych „zdemoralizowanych” czasów a jak już to chyba raczej powrotem do „naturalnej kolei rzeczy”? Rożnica może jest więc nie tyle w wieku gdy się zaczyna zainteresowanie seksem co w łatwości w przeżyciu inicjacji, a także w co raz bardziej wyczuwalnym „trendzie” iż młode dziewczęta tego „rozładowania seksualnego” szukają od razu w hmm… powiedzmy, że w ostrzejszych technikach seksualnych? W tym również w BDSM… szukając nie chłopaka jak ich koleżanki a właśnie swojego Pana…

  

   Bardzo często można się spotkać ze stwierdzeniem czy też może raczej z przeświadczeniem, że Uległe (wszystkie?) to zakompleksione „kobiety” albo nie znające swojej prawdziwej wartości albo po prostu nic sobą nie reprezentujące i przez to na nic więcej nie zasługujące…. Kolejny mit i niedomówienie bo chociaż i takich kobiet niestety nie brakuje to stanowią one raptem znikomą cześć. Wręcz może nawet marginesową a z całą pewnością cześć przynajmniej w pewnym sensie patologiczną choć najczęściej niestety nie stają się takimi z własnej winy i w sumie bardziej zasługują na miano ofiar a nie uległych.

   Obok tego uogólnienia, według mnie krzywdzącego nawet i te kobiety, które rzeczywiście tak podchodzą do swojej uległości, równolegle można spotkać się ze stwierdzeniem, że tylko kobieta silna emocjonalnie, pewna siebie i znająca swoją prawdziwą wartość, może i potrafi ulegać w pełnym tego słowa znaczeniu. Ulegać najpełniej i najpiękniej i jedynie prawdziwie gdyż czynić to będzie z całą świadomością czym uległość być powinna. Ciężko co prawda taką zdobyć i jeszcze trudniej taką ujarzmić ale gdy już swoje miejsce odkryje to nic wspanialszego nie może się przytrafić facetowi, który zdołał nad nią zapanować. Innymi słowy chodzący  ideał… Ba. Jedynie poprawny ideał i jedynie prawdziwa uległość.

   I tak się tylko zastanawiam, która z tych dwóch przytoczonych „prawd oczywistych” czyni więcej szkód. Ta, uznająca Uległe zakompleksionymi i nic nie wartymi, czy też ta stawiająca na piedestale jedną tylko z grup a „cala resztę” wpędzająca w kompleksy lub, co niestety też się zdarza… wprost lub pośrednio tym, które to do tego ideału się nie podciągają odmawiająca wręcz prawa nazywania się Uległymi czy też niewolnicami, suczkami, sukami czy jak tam to komu bardziej pasuje…

   Dróg prowadzących do uległości jest zaś przecież tak wiele… tak wiele jest powodów dla których w uległości kobieta zaczyna szukać swojego szczęścia i spełnienia. I wchodzi w to oczywiście z całym bagażem dotychczasowych doświadczeń lub po prostu może być dopiero na początku drogi… nieuformowana… jeszcze nie odkryta… a już za zakompleksioną ją uważają lub co częsta bywa nawet gorsze, już na starcie odmawia się jej prawa do bycia ideałem?

   A może jeszcze tylko nie jest siebie w pełni świadoma… może rzeczywiście ma jeszcze opory spowodowane jakimiś tam, często i wyimaginowanymi ale dla niej bolesnymi kompleksami i przez to nie potrafi się w pełni na doznania otworzyć… może jeszcze nie poczuła w pełni czym uległość być dla niej samej powinna a tym samym nie potrafi tego w pełni wyrazić tak słowem jak i samą sobą… może jeszcze nie poznała tego kogoś kto potrafił w niej piękno dostrzec i to piękno jej samej pokazać lub co gorsza spotkała kogoś kto nie tylko, że nie potrafił jej „budować” ale swoją ignorancją lub brakiem chęci i zainteresowania nie tylko nie pokazał jej, że i ona może być ideałem ale spieprzył to najprościej mówiąc lub co gorsza utwierdzał ją w przekonaniu iż jest nic nie warta?

   A może po prostu jest jeszcze „brzydkim kaczątkiem” i potrzebuje jeszcze trochę czasu i odmawiając jej prawa do bycia ideałem sprawimy, że ten prawdziwy dla nas ideał, choć jeszcze ideałem nie będący, przeleci nam przed nosem i ktoś inny będzie się z niego mógł cieszyć i nim się rozkoszować?

 

   Zbierałem się do tego tematu już w sumie od dawna choć ostateczną motywacją były wypowiedzi na ten właśnie temat pewnego blogera. Którego to nie będę wprost palcem wytykał gdyż w sumie nie chce się w polemikę z nim wdawać. Jego punkt widzenia został według mnie przedstawiony poniżej pewnego poziomu przyzwoitości i kultury i tym samym zmuszony byłbym zniżyć się niejako do jego poziomu wypowiedzi…

   Prawda jest jednak taka, że co raz częściej ostatnimi czasy fotograficy szukając innego sposobu wyrazu, zatrudniają modelki, które to mniej lub bardziej odbiegają od powszechnie obowiązującego kanonu piękna. Oczywiście tego kanonu piękna „made by Photoshop”, gdzie surowa fotka poddawana jest tak wielu możliwym modyfikacjom i upiększeniom, że z prawdziwej modelki już niewiele zostaje a w efekcie końcowym otrzymujemy nie tyle jej akt co raczej wyobrażenie danego fotografika czym owo piękno jest w istocie… powstaje dzięki temu wszechobecna i zalewająca nas zewsząd papka wystylizowanych i przerobionych ciał mających niewiele wspólnego z rzeczywistością a czasem i nawet pięknem. Nie ma się wiec co dziwić tym spośród nich, którzy szukając czegoś nowego aby wypłynąć i zabłysnąć zabierają się za akty kobiet otyłych. Oddając tym samym takim kobietom swoiście niedźwiedzią przysługę…

…bo chociaż nie to jest piękne co pięknym się wydaje a to co się komu podoba… to jednak przede wszystkim piękno jest w oczach patrzącego. A przynajmniej tam powinno być w pierwszej kolejności…  aby móc piękno przekazać… najpierw samemu trzeba umieć je dostrzec, czyż nie?

  

   Zrozumiałym jest dla mnie fakt, że nie każdy to piękno dostrzeże w kobiecie o rubensowskich kształtach. Będą i tacy też niestety co darują sobie wszelkiego rodzaju eufemizmy i będą wypowiadać się wprost i najczęściej niestety po chamsku. Tak o takich aktach… o ich twórcach… jak i o samych modelkach również. Wiadomo zaś … o gustach się nie dyskutuje i każdy je ma takie jakie ma… nie da się nikogo na silę zmusić aby dostrzegł piękno tam gdzie go po prostu nie widzi. Można by więc toczyć niekończącą się dysputę nad tym czy w takich aktach jest piękno w ogóle jakoweś i czy w ogóle jakoweś piękno jest w „nadmiarze ukochanego ciałka”. Dysputę jałową, będąca tylko marnowaniem czasu i będącą pożywką dla tych wszystkich co w próbie leczenia własnych jakichś kompleksów zapomnieli by, że prawo do własnego zdania i wolność słowa nie powinny być mylone ze zwykłym chamstwem. To, że coś nam się nie podoba nie daje nam prawa do obrażania innych. A tym bardziej do ranienia czyich uczuć…

   Zbyt wielu z nas zapomina i to zdecydowanie zapomina za często, że po drugiej stronie stoi bardzo często wrażliwy człowiek mogący nawet nasze w miarę ogólne komentarze odebrać w sposób jak najbardziej osobisty. I tak przy otyłości, jak zresztą i przy wielu innych sprawach mniej lub bardziej o kompleksy mogących zahaczać, wszelkiego rodzaju nasze impertynencje mogą mu odebrać kawałek szczęścia lub cofnąć o krok lub i więcej w drodze do samoakceptacji. Raniąc go czy zwłaszcza ją… świadomie bądź nie, odbieramy im prawo do szczęścia które to prawo ma przecież każdy człowiek. Zanim wiec coś powiemy… czasami pomyślmy… to ponoć nie boli… pomyślmy, że za każdym takim aktem stać mogą setki kobiet nie tylko z modelką się utożsamiające ale dużo pełniej rozumiejące czym dla tej modelki mogło być pozowanie do aktu. Może choć przez chwile czuła się piękną? Może dzięki niej, oglądając jej fotkę jakaś inna kobieta zacznie dostrzegać piękno w sobie? Może dzięki temu jakaś kobieta uwierzy, że ma prawo być szczęśliwa i czuć się piękną?